C. de Peretti e E. Velasco (EDS.) Conjunciones. Derrida y compañía, Madrid, Dykinson, 2007.

Drocha Hauser

Conjunciones. Derrida y compañía. Baixo este título publícase o cuarto libro do Grupo Decontra. Froito dun seminario levado a cabo no anos 2002-2003, que versaba sobre “os amigos de Derrida”, reúnense neste volume 17 textos inéditos. Nesta ocasión, o grupo de investigación máis importante do estado Español sobre deconstrución foi máis alá das súas propias fronteiras contando coa colaboración de distintos especialistas e investigadores externos ao grupo. Como guinda, o libro péchase coa tradución tamén inédita dun texto do propio Jacques Derrida titulado “o aforismo a contratempo”.

A potencia teórica deste volume instálase na fronteira dun “con”, nun “con” como fronteira, no que sempre ten de fronteirizo e de limítrofe todo “con”, nesa raia divisoria e sen xurisprudencia que marca e define toda xurisprudencia, o límite e á vez a apertura de calquera pensamento político que sempre radica nun ser-con, nunha con-xunción, no estar-con, xunto a, na unión do aforismo e o nome. E neste volume acontece nun dobre sentido. Por un lado, conxunción íntima cos textos derridianos, coa súa xerga e traxectoria, co nome propio “Derrida” e, sobre todo, coa amizade persoal do propio Jacques Derrida. Por outro lado, conxunción de Derrida con outros filósofos, cos filósofos a través dos cales Derrida escribe a súa propia filosofía, unha filosofía antes que nada (im)propia que deconstrúe o edificio da propiedade, do nome e da sinatura.

A novidade principal que este volume presenta en relación coa sólida traxectoria do Grupo Decontra estriba no feito de poñer directamente a Derrida xunto a outros filósofos, aqueles fronte e a beira dos cales o propio Derrida estableceu algunha sorte de conxunción. Unha conxunción condicional con Nietzsche, un se, que cuestiona a condición mesma e a necesidade a través dun perigoso quizais como apertura radical e afirmativa ao por vir; tamén unha conxunción adversativa ao tempo que comparativa e disxuntiva, un mais, un como e un ou, que opón, compara e diferenza o non sempre amable discurso habermasiano en relación coa deconstrución derridiana; ademais unha conxunción continuativa e copulativa, un pois, un de aí que e un e, que esvaece o encadramento baixo etiqueta de “filósofo” e “literato” nun intento de ler e crear unha relación de contaminación entre os textos de Kafka e Derrida que se prostran ante a lei; tanto unha conxunción ilativa como temporal, un daquela e un cando, que (des)unen a psicanálise máis lúcida do segundo Lacan, o obxecto a, coa reflexión derridiana acerca do acontecemento e a différance: Derriladacan, conxunción e contigüidade sintomáticas que une dous pensamentos no resto que ambos os dous perden no que deixa de inatrapable e incompartible cada ocasión. Estas conxuncións, e outras que pasarán xunto a Nancy, Lévinas, Kierkegaard, Javier Marías, Foucault, Butler, Althusser, Unamuno, Barthes, Cixous…, inscríbense na dobre aporía do nome propio, na ironía retórica dun aforismo que se di sempre a contratempo. Esta lei do aforismo revela a inhumanidade do nome propio e obriga a inventarse máis alá do nome. Lonxe do comentario de texto, e seguindo a estratexia do amor e o dó imposible en(tre) Romeo e Xulieta, o libro Conjunciones escríbese na chamada do outro, no esforzo sempre infinito de inventarse no nome do outro.

 

Uso de cookies

Este sitio web utiliza cookies para que usted tenga la mejor experiencia de usuario. Si continúa navegando está dando su consentimiento para la aceptación de las mencionadas cookies y la aceptación de nuestra política de cookies, pinche el enlace para mayor información.

ACEPTAR
Aviso de cookies