Tiqqun: Formas-de-vida

Formas-de-vida

Nota Aclaratoria:

O grupo Tiqqun segue a ser desconcertante para a maioría de nós. Sendo orixinarios de Francia e estando vinculados á Universidade da Sorbona, como grupo anónimo, viven discretamente, sen saber de certo quen son.

Son múltiples os campos dende os que mana a súa procesuación de pensamento: a metafísica heideggeriana, como síntese de toda a Tradición Metafísica Occidental, a Kabballah luriniana[1] como ideación do proxecto práxico que eles desenvolven, “a Actividade de Deus é Invisible”, e a criticidade emanada da Teoría / Praxe situacionista da que son, claramente, herdeiros. A súa metafísica incide en dous aspectos: por unha parte o real é descoñecido como Teoría se non hai nela actividade (polo tanto, “o coñecemento é práxico”) e por outra parte, a esencialidade do real non é senón acontecemento unitivo, polo que non hai dualidade, senón permanente concatenación (en isto hai algo de místicia xudaica luriniana). Sen embargo hai que pensar neles como grupo de activación social, vencellados, como están, a toda sorte de movementos sociais de carácter altermundistas, sen esa carga pasmosamente retórica que se está a usar a día de hoxe, como ademais se ve no seu tipo de escritura, na que a crítica non deixa espacio a ningunha concesión co sistema, o cal é, metafisicamente falando, algo inherente a esta condición do real que nos tocou vivir a día de hoxe, por iso a Revolta só pode ser Ontolóxica. A Crítica do Sistema é unha Crítica Ontolóxica ao Sistema xerador de identidades falsas, falaces, autoreductoras e carentes de consciencia de sí.

A verdade é que o seu plantexamento é interesante e non deixa indiferente. Insto a quen queira profundizar na súa concepción do mundo a ler o libro, magnificamente editado en español, Teoría del Bloom (en Melusina). Aparte, pódense ler moitísimos artigos seus diseminados na rede. Con só escreber “Tiqqun” veranse varios libros ou artigos sen traducir ou ben traducidos ao inglés ou italiano (curiosamente, en Italia cuaxou moi ben, tal vez polo movemento autonomista, tal vez pola crítica de Toni Negri ao tecido biopolítico mundial ou ben polo carácter panteico dos italianos, sempre dados á diversidade crítica).

Aparte, é interesante que comente que -souben de voces autorizadas- residen en Bretaña, preto de Bronceliande, nunha comunidade autoxestionada, de modo autoorganizativo e segundo principios de carácter utópico universalista en unha sorte de preconización-activa da súa Teoría: fundaron unha casa de convivencia na que os membros de Tiqqun organizan todo o cotarro do seu Partido Imaxinario, que nos engloba, polo visto, a todos os parias do mundo.

Sei, tamén, que a filla de Deleuze, anda (polo visto) metida nesta vaina. Se é certo ou non, non o sei. As voces falan e cando falan, din: “Cuando el río suena, agua lleva”.

R.A.

1
A unidade humana elemental non é

o corpo, o individuo, senón a forma-de-vida.

2
A forma-de-vida non está fóra da vida núa,

é sobre todo a súa polarización íntima.

3

Cada corpo é afectado pola súa forma-de-vida como por unha atracción, un gusto. O que afecta a un corpo tamén é afectado por el. Isto vale para cada nova situación.

Todas as inclinacións son recíprocas.

4

Estos gustos poden ser conxurados ou asumidos. A asunción dunha forma-de-vida non é só o coñecemento de algo que nos atrae, senón o feito de pensar niso. Entendendo por pensar aquelo que converte a forma-de-vida en forza, en efectividade sensible.

En cada situación preséntase unha liña distinta de todas as demais, unha liña de crecemento de potencia. Pensala é a aptitude a distinguir e a seguir esa liña. O feito de que unha forma-de-vida non poida ser asumida máis que seguindo a súa liña de crecemento de potencia  leva á seguinte conclusión: todo pensamento é estratéxico.

5
A miña forma-de -vida non se refire ao que eu

son, senón a como eu son o que son.

6

A cuestión de saber por qué un corpo é afectado por unha forma-de-vida na vez de por outra ten tan pouco sentido coma tentar saber por qué hai algunha cousa en vez de nada. Significa tan só o rexeitamento, ou ben o terror, de coñecer unha continxencia.

7
A persistencia dun corpo a verse afectado, a pesar da variedade de situacións que atravesa, pola mesma forma-de-vida está en función da súa debilidade. Canto máis débil é un corpo, é dicir, canto máis a súa debilidade gañou en extensión e profundidade, menos numerosas son as polarizacións compatibles coa súa supervivencia, e máis tenderá a recrear as situacións nas que se encontra comprometido a partir das súas polarizacións familiares.

Coa debilidade dos corpos medra a ausencia cara o mundo e a penuria.

8
A experiencia que unha forma-de-vida ten doutra forma-de-vida non lle é comunicable a esta última, incluso se esta é traducible; e tod*s sabemos como vai isto das traduccións.

 Só son ostensibles os feitos: comportamentos, actitudes; as formas-de-vida non reservan

entre elas posicións neutras, abrigos seguros para un observador neutral.

9
Entre elas mesmas, as formas-de-vida non poden ser ditas, descritas, só mostradas, nombradas, é dicir, dentro dun contexto necesariamente singular. O seu xogo, pola contra, considerado localmente, obedece a estrictos determinismos significantes.

Se son pensados, estos determinismos convértense en regras, agora susceptibles de enmendas (penalizacións?). Cada secuencia do xogo está delimitada, en cada un dos seus extremos, por un Acontecemento. O Acontecemento saca ao xogo de sí mesmo, fai un plegue sobre del, suspende os determinismos pasados e augura outros, despois dos cales esixe ser interpretado. En todas as cousas, nós comezamos polo medio.

10
A Guerra Civil é o libre xogo das formas-de-vida,

o principio da súa co-existencia.

…

45
A cada instante da súa existencia, a Policía proporciónalle ao

Estado a violencia, a trivialidade e a escuridade da súa orixe.

…

47
A estatalización do social conduce fatalmente a unha socialización do Estado, e leva finalmente á disolución do un na outra, do Estado e da Sociedade. Denomínase “Estado providencia” a esta indistinción na cal deveu, no seo do Imperio, a forma de Estado periférico. O seu actual desmantelamento explícase na incompatibilidade da orde estática e dos seus medios: a Policía e a publicidade. Agora ben, non existe na Sociedade, no sentido dunha unidade diferenciada, non hai máis ca un anudamento de normas e de dispositivos polos cales se mantén unido o tecido biopolítico mundial, polas cales se prevén toda desintegración violenta deste. O Imperio é o xestor desta desolación,

o regulador último dun proceso de implosión tibio.

48
A Historia do Estado Moderno é a Historia da súa loita contra a súa propia imposibilidade, é dicir, do seu desdobramento polo conxunto dos medios empregados para conxurar esta. O Imperio é a asunción desta imposibilidade, e polo tanto dos seus medios. Estamos dicindo, para ser máis exactos, que o Imperio é a recuperación do Estado Liberal.

49
A Soberanía do Estado Modeno é efectiva e personal. A Soberanía do Imperio é pragmática e impersonal. A diferencia do Estado Moderno, o Imperio pode lexitimamente proclamarse democrático, xa que a priori non privilexia ningunha forma-de-vida.

E por esta causa, o Imperio é quen asegura a atenuación simultánea de todas as

formas-de-vida; e o seu libre xogo nesta atenuación.

50
O Imperio só existe de xeito positivo na Crise; é dicir,

de maneira tamén negativa, reaccionaria. Se estamos incluidos

no Imperio é pola imposibilidade de estar excluídos.

51
O Imperio non xorde ao finalizar un proceso ascendente de Civilización, coma o seu Coroamento, senón ao final dun proceso involutivo de desagregación. Por iso o Imperio é kat-echon. “Imperio” desgina aquí o Poder Histórico que trata de reter o Advimento do Anticristo e o fin da Era Actual (vid. Carl Schmitt, Le Nomos et la Terre).

O Imperio exténdese coma un muro contra o Advimento do Caos,

e axítase nesta perspectiva minimalista.

52
O Imperio presenta na súa superficie o aspecto dunha recolección paródica de toda a Historia, agora conxelada, da Civilización. Pero esta impresión non está falta dunha certa certeza intuitiva: o Imperio é efectivamente o último estadio da Civilización antes do seu final, a última extremidade da súa agonía, donde todas as imaxes

da vida que se lle vai, desfilan ante ela.

53
Coa recuperación do Estado liberal no Imperio, pasamos dun mundo compartido

pola lei a un espacio polarizado polas normas. O Partido Imaxinario

é a outra cara desa recuperación.

54
O Imperio non ten, nin terá endexamais existencia xurídica, institucional, porque el non a precisa. O Imperio, a diferenza do Estado Moderno, que aspiraba a unha orde da Lei e da Institución, é garante dunha proliferación de normas e de dispositivos.

No tempo normal estos dispositivos son o Imperio.

57
A deconstrucción é a única idea compatible co Imperio, cando non o Pensamento Oficial.

Os que o celebraron coma o “Pensamento Débil” acertaron: a deconstrucción é esa práctica discursiva enteiramente orientada cara un único obxectivo: disolver, descalificar toda Intensidade, e non producila endexamais por un/ha mesm*.

58
O Imperio non concebe a Guerra Civil coma unha afronta á súa Maxestade, coma un Desafío ao seu Poder Totalitario, senón simplemente coma un risco. Así se explica a contra-Revolución preventiva que o Imperio non cesa de librar contra todo o que pode ocasionar “buracos” no tecido biopolítico contínuo. A diferenza do Estado Moderno,

o Imperio non nega a existencia da Guerra Civil, el promociónaa e xestiónaa.

Doutro xeito debería privarse de certos medios, ben cómodos, de librala ou contela.

Alí onde os seus sistemas non penetren aínda o suficiente, o Imperio aliarase con calquera Mafia local, incluso con algunha Guerrilla, se esta lle garante manter a orde sobre o Territorio concreto. Nada é menos extraño para o Imperio que a cuestión de saber quén controla qué, con tal de que el teña algún control. De donde se deduce que

non reaccionar é aínda, aquí, unha reacción.

…

65
Todas as estratexias imperiais, dende a polarización espectacular dos corpos sobre os baleiros adecuados até o Terror constante que os corpos tratan de evitar, tende a facer ver que o Imperio non aparece nunca coma tal, coma Partido. Esta especie de Paz tan especial, a Paz Armada que caracteriza á Orde Imperial maniféstase aínda coma máis sofocante en tanto que ela mesma é o resultado dunha GUERRA TOTAL e contínua. O Obxectivo da ofensiva nesta Guerra non é superar o enfrontamento, senón pola contra, facer que o enfrontamento nunca teña lugar, conxurar o suceso na raíz, previr todo salto de intensidade no xogo das formas-de-vida. O feito de que nada suceda é xa para o Imperio unha Victoria Masiva. Porque fronte ao “inimigo calquera”, fronte ao Partido Imaxinario, a súa estratexia é sustituir o suceso que desexariamos decisivo, pero que resulta aleatorio (a Batalla), por unha serie de accións menores pero estratexicamente eficaces, que nós chamaremos por oposición, a non-Batalla (vid. Guy Brossollet, Essai sur la Non-Bataille, 1975).

66
O Imperio non se opón a nós coma un Suxeito que nos pranta cara,

senón coma un Medio que nos é Hostil.

67
Todos os corpos que non poden ou non queren atenuar a súa forma-de-vida chegan á seguinte evidencia: eles son, nós somos os parias do Imperio. Está anclada nalgunha parte de nós ese punto de opacidade sen retorno que é como a marca de Caín e que enche aos cidadás do Imperio de Terror, se non de Odio. Maniqueísmo do Imperio: por un lado, a Nova Humanidade Radiante, reformateada, transparente a todos os raios do Poder, idealmente desnudada de experiencia, ausente de sí mesma. Coma o Cancro: eles son os cidadás, os Cidadás do Imperio. E despois estamos nós. Nós, nin suxeitos nin unha entidade formada, tan só unha Multitude. Nós, é  unha Masa de Mundos, de Mundos infra-Espectaculares, intersticiais, de existencia indesexada, tecid*s de solidaridades e de disensións impenetrables ao Poder; e tamén *s pobres, *s prisioneir*s, *s ladróns, *s criminais, *s tol*s, *s pervertid*s, *s corrompid*s, *s vividor*s, *s desbordantes, os Corpos Rebeldes. En resumo, tod*s aquel*s que, seguindo a súa liña de fuga, non se atopa na tibieza climatizada do Paraíso imperial. Nós, é todo o plan de continxencia fragmentada do Partido Imaxinario. 

68
Polo feito de estar en contacto coa nosa propia potencia, a forza de pensar a nosa experiencia, representamos, no seo da Metrópole do Imperio, un Perigo. Nós somos o “inimigo calquera”. Aquel contra o que todos os dispositivos e todas as normas imperiais están apuntando. Inversamente, o Home do Resentimento, o Intelectual, o Inmunodeficiente, o Humanista, o Neurótico ofrecen o modelo do Cidadán do Imperio. Deles podemos estar seguros de que non temos nada que agardar. Polo seu estado, chegaron a unhas condicións de existencia dunha artificiosidade tal que só o Imperio as pode asegurar, toda modificación brutal destas condicións de existencia significaría a súa morte. Istos son os colaboradores. Non é soamentes o Poder, é a Policía a que pasa a través dos corpos. A vida mutilada non aparece así coma unha consecuencia do avance do Imperio, é unha Condición. A ecuación Cidadán=Policía

prolóngase na extrema debilidade dos corpos.

69
Todo o que tolera o Imperio é para nós demasiado exiguo: os espacios, as palabras, os amores, as cabezas e os corazóns; tamén os desperdicios. Alí donde nós estamos fórmanse espontaneamente ao noso arredor cordóns sanitarios, recoñecibles nas miradas e nos xestos. Fai falla pouca cousa para ser identificad*s pol*s Cidadás do Imperio como un/ha sospeitos*. Un merchandaising permanente desenvólvese para que renunciemos a esta intimidade entre nós mesm*s. E, en efecto, nós non estaremos sempre así, nesta situación desexada de desertor/a interior, de estranxeir* apátrida.

70
Nós non temos nada que dicirlles aos/ás Cidadás do Imperio: sería preciso para iso que tivésemos algunha cousa en común. Para el*s a regra é sinxela: se el*s desertan lánzanse ao devir e atópannos, se el*s seguen aí onde están serán entón tratados segundo

os principios ben coñecidos da Hostilidade: Reducción e Aplastamento.

Confabulación ontolóxica contra a Orde do Demiurgo Xerador de Devir.

71
A Hostilidade que, no Imperio, tanto rixe a non-Relación cara sí mesmo como a non-Relación global dos corpos entre eles, é para nós a hostis. Todo o que nos extorsiona

debe ser aniquilado. Queremos dicir que é a esfera mesma da

Hostilidade o que debemos reducir.

…

73
Axente do Partido Imaxinario é aquel que partindo do lugar no que se atopa,

da súa posición, emprega ou persegue o proceso de polarización ética, de asunción diferenciada de formas-de-vida. Este proceso non é outro que o Tiqqun.

74
O Tiqqun é o devir real, o Devir práctico do mundo; é o proceso de revelación de toda cousa como práctica, é dicir, ocupando o seu espacio nos seus límites, na súa significación inmanente. O Tiqqun é que cada acto, cada conducta, cada enunciado están dotados de sentido. En tanto que suceso, inscríbese a sí mesmo na súa metafísica propia, na súa comunidade, no seu Partido. A Guerra Civil só quere dicir: o mundo é práctico; a vida, heroica, en todos os seus detalles.

Epílogo

85
Os enunciados que preceden queren introducirnos a unha época cada vez máis tanxiblemente ameazada por un derrubamento en bloque da Realidade. A Ética da Guerra Civil que se explica recibeu un día o nome de Comité Invisible. Sinala unha fracción determinada do Partido Imaxinario, o seu polo revolucionario. Con estas liñas esperamos ter desvencixado as máis vulgares ineptitudes que poderán ser proferidas sobre a nosa actividade, tanto coma sobre o periodo que se abre. Toda esta previsible palabrería xa foi empregada contra a reputación do Shogunato Tokugawa, que puso fin á era Muromachi, cando un dos nosos Inimigos observou xustamente: “pola súa propia axitación, na inflación de pretensións ilexítimas, esta época de Guerras Civís revelaríase como a máis libre que coñecera Xapón.

Un feixe de xentes de todo tipo deixouse deslumbrar.”

É por iso que se insisteu tanto en que fora só a máis violenta?.