Falou (Ignacio Castro Rey) do tiqqun, e tamén da crise. Falou da inestabilidade, do trauma, do violento, do abismal, do desequilibrio… como constitutivos da vida. A crise, trata de tapar que isto é así; o noso sistema, o capitalismo, é sistema da separación, do desvinculo, da escisión. Xa avisaron Marx e Nietzsche, e cada vez máis isto é absoluto. A separación, a individualización, o exceso de comodidade, a falta de contacto co real, que dá pánico. Sorprendentemente o exceso de individualización dá lugar á dividuación: ao individuo dividido, partido, escindido, squizo… Porque o proceso de separación chega a entrar incluso dentro do elemental: dentro do pensamento como potencia íntegra. Esta migración, esta conquista… é a última e derradeira do Imperio: é a grande conquista, a do máis puro adentro colonizado por fin. Fronte a elo, que facer? O tiqqun é posición: instante de nada, de baleiro, que deixa entrar o alleo, o negativo, o non-ser… e agarda a que elo por si mesmo… se precipite. Precipitación, violencia e catástrofe son de novo, insistimos, constitutivos da vida, da natureza, do que emerxe, da consistencia. Aprender a situarse ante esta nada, deixar que pase, abrir a súa potencia, aceptar profundamente o fracaso, o nivel máis baixa do noso idealismo… e dende aí; coller velocidade, aceleración, abrir a precipitación, a tormenta, a catástrofe. Dende o duelo entre Hegel e Nietzsche (isto o digo eu) e o duelo entre Heidegger e Deleuze, non víramos o modo de conxugalos: a acción e a comprensión, o ser-permanecer e o devir. Aquí por fin (quizais nun Niezstche ben profundo si estaban) se abrazan. Agardar, deixar entrar o alleo = tormenta, potencia. O acontecemento sempre é pre-visto. Como o 11 setembro. Sempre se pode atopar previamente nunha densidade que o anticipa, non exclusivamente, pero si cada vez con máis probabilidade. Tódolos futuros están escritos, incluso “o futuro”, na gran espiral que se desprega, infinitamente polas dúas portas: a do pasado e a do futuro. Situémonos no punto da transformación, do devir, da ambivalencia, enriba da liña que separa, o ben e o mal, que separa: as proxeccións e as identidades, situémonos no punto cego, dá igual o que fagamos, importa cómo entremos a facelo, a fisura que abramos ao respecto, importa o pensamento co que facemos cada cousa; si, por fin, o pensamento, chegou a súa época; que significa pensar? (Heidegger). Falamos de bruxería e de nazismo; porque algúns ven que o tiqqun xeraría ou xerará un fascismo. Porque se defende a violencia, e se fala do acto surrealista de saír a matar á rúa…. Tamén se falou doutras posíbeis “aplicacións” do tiqqun: performances? partidos políticos? Non cabe dúbida de que o Partido Imaxinario non é propiamente un partido; non está ao nivel do Estado de Dereito; non se mira aí nin se recoñece. Neste senso, poderiamos ser de dereitas ou de esquerdas, votar ao PP ou ao Bloque, e igualmente atoparnos en tiqqun. Neste senso Ignacio falou case de algo semellante ao famoso filme-novela O club da loita (Chuck Palaniuk): camareiros, taxistas, banqueiros, avogados… todos poden ser ese calquera. Mais non por ser calquera se é tiqqun, moito ollo! Ao revés, é condición de ser tiqqun o ser calquera, necesaria mais non suficiente. Ao fin e ao cabo, algo que me obsesiona de tiqqun con respecto á nosa situación contemporánea: “cómo non facer do común o vulgar”. Nas súas verbas. Cómo alentar ese novo comunismo. En qué consiste esa comunidade que vén. Cómo organizala. Cómo articulala. Agora ben, moito ollo de novo. Esa comunidade é comunidade do porvir. Invisíbel como aplicación, proxección. Real como potencia, capacidade, precipitación, catástrofe. Situarnos nesa potencia. Abrirnos totalmente a ela. Darlle cabida, toda. Ausentar as identidades que permanecen en nós. Permanecer como in-diferencia que diferencia. Permanecer como transmutadores, do acontecer. Facéndoo verter sobre o surco aberto. Todo ese precioso líquido, contido, fluxo… do devir, vertilo sobre a fisura, sobre a grieta, co noso pensamento, co noso estar, co noso xesto. É que non é práctico entón o bloom? É que non é político? E que non intercede na polis e na conviencia? É que non combate esa conquista absoluta do imperio: a dividuación da nosa potencia? Toda esa forza do Imperio non a manexa ninguén, non a dirixe ninguén. É o propio bloom, que é histórico e forma parte do noso destino. Agora chegou o seu momento absoluto: final da metafísica, comezo do Espectáculo-Biopoder, comezo do pensamento. Agora esa forza da negatividade entra a por nós en cada instante, quere devorarnos, consumirnos, conquistarnos, posuírnos… E tan só, un pacto coa mesma, co escuro, coa sombra, co afecto cuasi primitivo, pode salvarnos. Teoloxía para ateos. Alianza co diaño. Bruxería? Soamente deixando entrar ata o máis profundo, ata o máis residual ao negativo, soamente no noso baleiro absoluto, poderemos precipitar, por fin o acontecemento. Leibniz, Marx, Nietzsche, Heidegger, Deleuze… o viron, cada vez máis preto, mais na súa época o bloom non estaba aínda totalmente liberado.
grazas Ignacio.
