Oriana Méndez

orianamf@hotmail.com

Resumo: Rexeitemos a orde para protexernos do caos. A dor, a angustia que se crava nos pulmóns ao vermos ideas opostas a si mesmas, ideas cruzadas consigo mesmas, un pensamento que xa non é transparencias: pensamentos apodrentados ou peor, pensamentos contraditorios que foxen da nosa comprensión, que non entran no aparato coherente dunha calma porque se aceleran e se multiplican e se dilapidan os uns aos outros e nós estaremos, entón, por debaixo, estaremos por riba do espazo e do tempo, entraremos na parte escura, produciremos cabalos alados e dragóns de lume.

Recuerdo las negras mañanas de sol

cuando era niña

es decir ayer

es decir hace siglos

Que hai neste amoreamento de tanta sede como límites?

Mantendo a lingua atravesada

por un corazón de insectos

fala de si mesma con problemas:

A miña propia cidade

a que levo dentro

alá onde estea, a que me constitúe:

sen ela, sería a mesma?

A cidade, son eu?

Quen é a cidade?

Unha braña infinita de sentido

que se despraza

que se tronza

que fai xirar o enigma

Ser cidade é un enigma

Chamemos por nós

para que arrinque o frío

desde o pulmón da terra:

Somos quen comprendemos entre o lume

Chamemos por

liñas soldadas de utopía

cidade soldada de metal

cidade engarzada de soños de metal

eles brillan

nas nosas pupilas cada día

tomamos a decisión de non espertar

eles tecen

eles son ferradura

é posible observalos nacer dunha luz

vermella e mucilaxinosa, brotan

sobre as palmas, no interior das palmas

dentro da forma ao partila

para trazar

a perspectiva do horizonte

sen lembranzas

fóra dos recordos, por un instante

fóra dos anais

entre a desmemoria e o relampo:

un soño orgánico

propiedade dos nosos órganos

o intre da luz da humanidade

todas as físgoas

Nesta

-Cidadáns mansos coma as vacas?

-Si

-Equivócase: contra bisontes

  1. O mar adentro é unha illa de auga

rodeada de ceo por todas partes.

Entón a xeografía e o imaxinario serían unha unidade. Tanto que para a pregunta favorita dos antigos exploradores -‘Que seres existen nunha illa deserta?’-, a única resposta sería que o home xa existe dentro dela, pero un home pouco común, un home absolutamente separado, absolutamente creador: nunha palabra, unha Idea de home, un prototipo, un home que sería case un deus, unha muller que sería unha deusa, un gran Amnésico, un Artista puro, conciencia da Terra e do Océano, un enorme ciclón, unha fermosa meiga, unha estatua da illa de Pascua. 

Velaquí o home que se precede a si mesmo. Tal criatura na illa deserta sería a illa deserta mesma en tanto se imaxina e se reflicte no seu movemento primeiro. Conciencia da terra e do océano, tal é a illa deserta, lista para recomezar o mundo.”

Exército sobre ela

Exército sobre as cuncas do viño

Exército sobre os días que quedaron partidos

Cidade aberta

Lingua proletaria partida

Cavar cavar cavamos ventres para a escapada

que comerán en nós

ventres nas avenidas

e farannos seus

e sairemos entón cando o lume do mundo entre polas Cíes

como só os elementos entran polas illas:

recomezando a vida

Sindicato sobre exército

Sindicato sobre reconversión naval

Sindicato sobre os días que quedan por partir

Malláronnos por todas partes

menos por unha, o pobo.

A miña lingua nativa é o fascismo.

“Só pedimos un pouco de orde para protexernos do caos. Non hai cousa máis dolorosa, máis angustiosa, ca un pensamento que se escapa de si mesmo, que as ideas que foxen, que desaparecen sen apenas bosquexar, roídas polo esquecemento ou precipitadas noutras ideas que tampouco dominamos (…) Son velocidades infinitas que se confunden coa inmobilidade da nada incolora e silenciosa que percorren, sen natureza nin pensamento. É o intre do que non sabemos se é demasiado longo ou demasiado curto para o tempo. Recibimos lategazos que estalan como arterias. Incesantemente extraviamos as nosas ideas. Por este motivo insistimos tanto en aferrarnos a opinións establecidas. Só pedimos que as nosas ideas se concatenen de acordo cun mínimo de regras constantes e xamais a asociación de ideas tivo outro sentido, facilitarnos estas regras protectoras, similitude, contigüidade, causalidade, que nos permiten por un pouco de orde nas ideas, pasar dunha a outra de acordo cunha orde do espazo e do tempo, que impida a nosa ‘fantasía’ (o delirio, a loucura) recorrer o universo nun intre para concibir del cabalos alados e dragóns de lume.”

Elle est retrouvée

Quoi? –L’Éternité

C’est la mer allée

Avec le soleil.

Ishtar


Lapislázuli aquí

na túa profundidade, Rosa

Vermello-Luxemburgo

Quen é rico ou é ladrón, ou é fillo de mangantes.

BIBLIOGRAFÍA

PIZARNIK, A. (2006): “El despertar”, en Poesía Completa [ed. Ana Becciu]. Barcelona, Lumen.

ANTONIO, M. (1928): “Os cóbados no barandal”, en De catro a catro. [ed. facs.] A Coruña, Nós.

DELEUZE, G. (1953-1974): “Causes et raisons des îles désertes”, en L’île déserte et autres textes [ed. David Lapujade]. Consultable en castelán o 28 de novembro de 2012 en <http://ebookbrowse.com/gilles-deleuze-causas-y-razones-de-las-islas-desiertas-pdf-d336142146>

SASTRE, A. (1976): “Homenaje a Machado”, en Balada de Carabanchel y otros poemas celulares. París, Ruedo Ibérico.

PATO, C. (1995). [Sen título], en Fascinio. Noia, Toxosoutos.

DELEUZE, G. & GUATTARI, F. (1997): ¿Qué es la filosofía? [trad. cast. Thomas Kauf]. Barcelona, Anagrama.

RIMBAUD, A. (2002): “L’Éternité”, en Une saison en enfer. Paris, Seghers.

Dito popular.