Drocha Hauser
Había unha morea de xente. Resultaba imposible calcular a cantidade estando no medio da masa. Todas as rúas anexas á Puerta del Sol estaban anegadas pola multitude. Moitos de nós chimpabamos ao ritmo do cántico “ANTI-ANTI-ANTICAPITALISTA!”
– Se te ha caído — dixo mentres recollía do chan a miña palestina.
– Gracias — respondín torpemente.
–¿Sabes? Es la primera vez que vengo.
– Yo también.
Nese instante, todos os que estaban ao noso arredor se colleron das mans e, alzándoas no ar, berraron: “ESTAS SON NUESTRAS ARMAS!”. Ela agarrou a miña man esquerda sen pensalo e ambos os dous coreamos ao unísono aquela agresiva melodía da paz. Baixamos os brazos. Esquivamos as nosas miradas.
– Me llamo Adela — insistiu.
– Joaquín.
Púxose na punta dos pés e plantoume dous bicos. Eu respondín con dous bicos sonoros deses que nin sequera rozan a meixela.
– ¿Estás solo?
– …
– Me refiero a si has venido solo a la mani o si estás con amigos — dixo sorrindo.
– Estoy solo — mentín.
Continuou ao meu lado o resto da manifestación. Ao longo de máis de dúas horas faloume dos seus estudos. Do seu traballo. Da súa familia. Do piso pequerrecho mais apañado no que vivía.
– ¿Vendrás mañana a la asamblea? Es a las ocho. Después, si te apetece, podríamos tomar una caña…
– Me encantaría —respondín sinceramente.
Deume dous bicos máis. Desta volta foi ela quen botou ao vento unha lenta sonoridade. Fiquei un bo anaco vendo como o seu corpo se esvaecía entre a xente que regresaba ás súas casas dirección Jacinto Benavente. Non puiden confesar que para o día seguinte o meu xefe, o coronel Martínez, seleccionárame para outro traballo na xefatura.
