David Castro
Aquí estamos a falar cunha certa ou total usura dun estado de “taller” onde se intenta extraer ou desprazar unha doenza, sen éxito nomear un “xesto”; dun cadro xeral apuntamos e erramos a decisión cara a un “obxecto”, mais é un obxecto vivo, un “campo”, un obxecto que non colabora.
O “obxector” é un ente e non unha cousa, é un calquera. Non é aínda nada que poidamos nomear como “un suxeito ou produto”: “unha multitude”, “un corpo esgotado”, “un edificio burocrático”, “unha mesa” onde, por certo, nada ou moi pouco esperamos.
É aparentemente nestes escenarios onde se organiza un oratorio a partir dun estado de desposuimento, un desprazamento do privado ao sector público (sen recoñecelo tampouco como “público”): obxectos da non pertenza.
Se hai unidade “asible”, non hai obxecto nin obxector; pois a acción é desprazada pola presión dun malestar, ou ben é unha materia que rexeita: “obxectora”.
En fin, no termo obxector hai un algo sufrinte, un pathos, unha angustia; non é aínda un obxecto ou ser insurrecto.
A relación co simbólico na fabricación de “obxectos útiles” dá unha oportunidade para pensar as cousas manufacturadas, como entidades, como corpos e como suxeitos fóra de cadro.
Neste contexto poden darse distintas técnicas e estratos que oscilan entre o facer e o non facer.
Podemos explorar un valor de uso naquilo que podería ser semellante a unha operación de montaxe prohibida?
Este valor de uso viría dunha vez como evidencia; non como vontade senón como resistencia total ou parcial dunha situación atopada e sentida a posteriori. Este “valor” atopado ten a importancia dun lugar, dunha sorpresa retardada, dunha non-sorpresa.
Quizais, pode ser esta unha oportunidade para lexitimar un obxecto, un xesto ou circunstancia que antes non comprendíamos. Mais lexitimar qué, comprender o que?
Podería someterse a tratamento a presentación dun suxeito que está aplicando a súa forza de traballo na forma que enlaza ou “choca” sen conflito coa súa mesma continuidade.
É o caso dunha personaxe de Kafka: “Martelar para el é un martelar real e ao mesmo tempo nada”. Walter Benjamin fala neste sentido dun xesto “citable” e “sen apoios” ao tempo que o inscribe na organización dun traballo nun contexto desaxustado ou desproporcionado (“A muralla chinesa”).
A crítica do obxecto vén da súa contraposición cun exterior, unha distancia, situación que fai que o valoremos de distinto modo. Ao mesmo tempo a crítica debe ser completa, o xesto desaparece no contexto ou tecido do que vén a formar parte: o filme, a escrita.
Der Film: ein schwer zu fassendes Objekt!
