A partir da obra de Gilles Deleuze, Rebeca Baceiredo elabora unha proposta na que vai trazando outro devir, o que se amosa na arela de expoñer un proxecto teórico —e a teoría é a que fai o mundo— para ceibarnos da descompensación entre o desenvolvemento onto-ético e o desenvolvemento maquínico e técnico da sociedade capitalista.
A revolución non vai ser televisada: nesta frase hai unha indicación de que a revolución ten que atinguir o suxeito como punto de incardinación do poder. Para que quede desprovisto de intención.
Proponse, entón, unha transmutación dos valores, non unha inversión, senón instalarse nun novo plano ontolóxico e ético no que se di si á vida, descargándoa do peso dos desexos. Trátase de entender, con Nietzsche, que «o mundo non é nin verdadeiro nin real, senón vivente».
Velaquí, tamén, un cuestionamento da razón como normalización imposta. Un texto para pensar criticamente as «forzas reactivas» e o que estas dispoñen nos suxeitos: desexos transcendentes, culpas, expectativas incumpridas.
