man_hauser.
1.
O in-orgánico é a terra, a materia sen alma.
O in-orgánico é o morto. O sen alento. O inerte. O corpuscular. O estrutural. O estrato. O estratificado.
O in-orgánico é todo aquilo que non ten Espírito…
O in-orgánico é aquilo onde caemos, onde nos desvanecemos, onde descansamos, inconscientes, é o noso soño profundo, cando o corazón late por si mesmo repousando nun corpo que está… ausente, en off, separado, brando ou duro, ríxido de frío ou suave da calor……..
O in-orgánico do noso corpo son sempre os ósos: pura materia cálcica, mineral, terra mesma, po (o po de Quevedo…), as cinzas, o ignoto…….
Sen embargo, ata eses ósos conteñen líquidos orgánicos esenciais para a nosa vida e para a nosa saúde; nutrintes….
“a vida é só unha variedade da morte” Nietzsche, A gaia ciencia………
Cal é a diferenza entre o orgánico e o in-orgánico? Seica non está tan clara. Mais eu quero, percorrer agora a súa diferenza, ata chegar á comunicación, ao tránsito, á ponte, á transformación, ao fluxo, á continuidade do proceso……
Vida – morte. Alento sen fin, suspiro que é aire, gas, moléculas, po, minerais, terra…
O auga vólvese xeo, e cristaliza. Corta así toda posibilidade de vida. Sen embargo tamén os corpos mantéñense en xeo para conservar as súas calidades vitais, orgánicas…. Como? A través da morte? Do in-orgánico?
Da terra xorden as plantas, os alimentos, as flores…. Que nós comemos, que outros animais comen, para logo devolver á terra, e facela máis rica, máis nutrinte, máis mineralizada, mellor, máis diversa e diferente.
O problema da reciclaxe do lixo nas sociedades contemporáneas acontece precisamente neste ámbito de coñecemento: trátase de aprender a compostar o lixo, tamén a separalo adecuadamente. Que quere dicir separalo adecuadamente? Consiste precisamente en INTRODUCIR A DIFERENZA NO IN-ORGÁNICO, no aparentemente homoxéneo… O in-orgánico non é algo homoxéneo sen máis: como a Morte! A Terra! A Merda! Hai unha diferenza inherente ao in-orgánico que o percorre ao seu través como surcando un corpo (sen órganos!) intensivo, potencial desta maneira, no que a vida latexa ao fondo, case invisíbel, como unha forma mesma da Morte, da Terra, da Merda….. I é precisamente ese diferencial que habita esa aparente homoxeneidade sen vida o que posibilita todo o demais; as formas máis excelsas.
O in-orgánico non é o homoxéneo sen máis, nin o non-orgánico…… Hai unha organicidade im-plícita no in-orgánico, que é esa potencia diferencial que atravesa a súa aparente homoxeneidade. Na merda mesma están todas as formas posíbeis da vida como agochadas, latexando, implícitas, todo un tesouro de riquezas……..
-Sexa o superhome o sentido da terra! Que quixo dicir Nietzsche con estas verbas? Algo así como: aprendede a reciclar e compostar mellor. Aprendede a apreciar o máis baixo, o ínfimo, en relación co supremo e celestial. Se cabe é máis homoxéneo o ceo, baleiro, silencioso, sen deuses nin ídolos, sempre ausente de resposta (así é como Zaratustra se atopa repetidas veces o ceo, ao que lle pide e cuestiona sen resultado)… Mentres na terra, no po, na merda…. atopamos o principio diferencial da vida, de tal maneira que en verdade nada-queda-fóra, nada-sobra, a riqueza e o absoluto está no presunto lixo, máis que no presunto ceo… -Unha nova forma de idealismo??
2.
O in-orgánico non é o obsceno nin o macabro; mais está moi preto de ambos, pois os dous outórganlle unha especie de morte á vida, ou de vida á morte como veremos a continuación. No macabro isto se cadra é máis claro: no obsceno é a des-composición do orgánico a que tende a un grado cero, homoxéneo polo cal chega a con-fundirse coa masa, como nun desexo de in-diferenciarse… Por exemplo: todo é polla, todo é carne, todo é fluxo, sexo, babas… homoxeneidade na que a vida parece por fin acabar. Pola contra, o macabro da morte cara a vida, cara o movemento… –caveira que ri, que chora, que sinte, á que sentimos…
Entre eles, o diferencial do in-orgánico, a súa potencia, non é nin unha nin outra cousa en si mesma; senón anacos de cada cousa que si se poden derivar…
3.
Cando Zaratustra chega ao deserto… cando o camelo se atopa no medio do deserto… atópase presuntamente ante a homoxeneidade da terra, ante a súa pobreza sen saída, onde un soamente pode obedecer e someterse ao dado, non ten forzas para iniciar… Sorprendentemente, é no medio do deserto que se produce a primeira transformación: o camelo convértese en león, des-tapa a súa forza, converte o seu resentimento, o seu nihilismo en positivo, como sabemos a figura que logo dará lugar ao neno. Pois ben, isto non o podería facer se non atopase forzas coas que transformarse nese deserto. Forzas que están dalgunha maneira im-plícitas nese deserto, nesa rúa sen saída ata a que fomos conducidos. Baixo o aparente sometemento do simplemente reactivo (a materia, a masa que é o pobo e o camelo…) xorden as forzas individualizantes afirmativas, as forzas diferenciais da vontade de poder que afirma o león…
I é que o mesmo pasa cos nómadas: en principio son aqueles que viven no deserto, non se sabe moi ben cómo nin de qué. Mais son precisamente eles a comunidade escollida (por Deleuze, por exemplo, por moitos máis…)… Porque viven desa transformación das enerxías. Porque saben aproveitar o sutil e viver entre as correntes, os fluxos que percorren o corpo sen órganos do deserto. De novo, no aparente homoxéneo, hai un sen fin de fluxos subterráneos que enriquecen e forman a diferenza. Quizais unha diferenza máis intensa que a que atopamos noutros lugares do planeta. De certo: os grandes xacementos petroleiros… onde se atopan? Tesouros in-orgánicos que producen enerxía máxima. O segredo da nosa época, do noso porvir: esta mutación da enerxía. Mutación do homoxéneo en diferenza. In-organicidade.
4.
Pero é que todo isto está ademais relacionado co comezo da filosofía, e con Parménides1. Se investigamos un pouco na vida deste “filósofo” vemos que era algo máis que o iniciador dunha tradición lóxica baseada no principio de non-contradicción e a racionalidade. Parece que Parménides, como moitos outros supostos presocráticos, era unha sorte de médica, sanador, chamán, ademais de lexislador e político. As súas prácticas consistían en permanecer durante longos períodos en lugares sagrados, moitos deles naturais, como covas, cavernas, abruptos paisaxes… Nestes lugares, a práctica da inmobilidade consistía en permanecer, COMO ROCHAS, como MATERIA IN-ORGÁNICA impasíbeis ante os avatares da conciencia. A inmobilidade era unha terapia, para atoparse cada un consigo mesmo, coas inquietudes da súa conciencia, cos demos da súa inquietude, todas esas cousas que están no fundamento dos nosos problemas e sobre as que edificamos logo sen sabelo, os nosos problemas, as nosas feridas que se manifestan, mais que non son senón consecuencia desas pequenas gretas na “orixe”… Parménides desta maneira era como un coidador; a xente ía a eses lugares a curarse i el os colocaba en posición fetal, o que Kingsley (ver nota) chama posición de incubación, coa orella pegada á terra, os ollos pechados, con certa disciplina de xexunar… a xente entraba ao cabo do tempo, días quizais, nunha sorte de trance, de hipnose, nun estado de durmevela, entre o soño e a vixía, onde propiamente ten que situarse o poema de Parménides. Desta maneira, o poema, tantas veces apropiado pola tradición lóxica e analítica europea… sería unha especie de cántico, un emprego “máxico” da palabra, que a través da repetición suxería, inducía estes estados de tránsito… En concreto Parménides (Parmeneides) pensaba que era a maneira de chegar nada máis e nada menos que ao outro lado: á beira da morte, do que é eterno, efectivamente, mais por seren dalgunha maneira in-orgánico, corpo sen órganos da razón e da conciencia, verdadeira materia BRUTA da nosa luz e luminosidade…
Entón todo cambia: a aparente REPETICIÓN e tosquedade dos versos de Parménides semellaban máis a modernos e contemporáneos métodos de psicoloxía e hipnose que ao rudo descoido primitivo de quen está comezando a xogar coas verbas (aínda que por outra banda: hai tanta diferenza entre unha cousa e a outra?). A univocidade do ser excelso, o idealismo da razón que tanto nos ceos situamos… estaba nun principio, en Parménides mesmo, parece que máis preto do in-orgánico, da materia in-móbil… que doutra cousa. Habería que ver incluso (e isto é algo que tamén teño investigado) ata qué punto Platón non se podería ler dunha maneira semellante.
En xeral temos que ver de onde veñen verdadeiramente as cousas, e ser finos á hora de sacar conclusións e definir traxectorias. A do idealismo, como unha simple fuxida cara a nada… é unha liña coa que cada vez estou máis en desacordo; pois parece, e baixo meu punto de vista así é, que hai unha UNIVOCIDADE orixinaria e particular do ser humano que constitúe a súa verdadeira potencia de pensamento, aquilo que o arrexunta co cosmos enteiro, co absoluto, e isto por riba de entender un absoluto parcial como vida, razón, etc. Senón un absoluto cada vez máis en relación co in-orgánico tamén, coa morte, coa merda, co lixo, máis que un cosmos un CAOSMOS2. Algo así sei que suxire nietzsche cando di iso de que o home é unha ponte entre a besta e o superhome: pois entón é algo preciso e necesario. Non é un simple erro sen máis, senón un paso imprescindíbel do camiño, do proceso, que non cabe obviar totalmente, senón algo que serve para pasar ao seu través.
Pasar ao través do home é pasar a través da tradición esta, á que chegamos e que dalgunha maneira se está a pechar na contemporaneidade. É a tradición do Ser, da Razón, da Verdade, do Deus xudeu-cristiá, certamente. Pasar ao seu través, a través desa positivización e ontificación da diferenza ontolóxica, como por unha meseta (in-orgánico!) inter-media, de paso… Digamos que ese Deus, ese Ser foi o engano da nosa hipnose: aquilo que nos permitiu estar como parvos ollando para un punto fixo mentres todo ao noso redor cambiaba… Foi aquilo que permitiu concentrar a nosa capacidade, a nosa univocidade durante o período de tempo suficiente como para pasar ao outro lado… da conciencia. Claro! Agora non vale quedarse durmidos. Hai que pasar! soltarse do prestidixitador! Deixar a ponte e caer por fin… da outra banda do río! Pero iso non é un desfacerse sen máis da ponte. Non é un destruíla e caer o río de diferenza bruta. Non é perder a tensión da univocidade que nos permitiu facer o tránsito, o proceso da hipnose. Pola contra: grazas a aqueles que permaneceron, incubando, durante séculos, confiando en Deus, no Ser, nese punto permanente e potente de tránsito, para os que agora podemos xa comezar a habitar a outra beira, pasar a través deles (hermenéutica!)…
Pois claro!: non dura o mesmo o proceso de hipnose e incubación para unha persoa que para toda unha especie!!
5.
Paradoxalmente isto ten que ver co soño e a ensoñación que propón Brais. Pois como xa sabedes, o soño e a ensoñación teñen máis que ver con Apolo que con Dionisos; máis co idealismo que co corpo, así en principio… I é que o mesmo Nietzsche no nacemento da traxedia advertira sobre este perigo da filosofía de Schopenhauer e o seu eloxio dunha vontade dionisíaca: o dionisos que Nietzsche reclama dende un principio é un dionisos que xoga, dalgunha maneira con apolo, un vaivén que non se resolve en dialéctica; aínda que precisamente por isto é polo que máis tarde, ao final da súa obra, recoñece “demasiado” hegelianismo neste nacemento da traxedia… Sabemos que a súa fórmula final vai tendendo cada vez máis a unha non oposición dos contrarios, a unha especie de afirmación absoluta da vida, do espontáneo, da forza… máis sempre hai algún tipo de referencia ao que permanece, ao que se conserva…
Por exemplo, cando pregunta: -que é o que é o bo? Contesta: -aquilo que aumenta e conserva a nosa vontade de poder. Onde salienta (por exemplo no volume de A vontade de poder) que vai por iso alén de Espinosa, quen se quedara na conservación, na perseveración do Ser no conatus… Mais tamén se sinala como dalgunha maneira se queda en Espinosa, é dicir, contempla tamén a conservación, o que permanece, o que se mantén como unha calidade favorable ao verdadeiro e auténtico ser, e polo tanto unha calidade que se afirma no devir.
Se vamos á lectura deleuziana do eterno retorno, atopamos tamén que a permanencia, o in-móbil, o mesmo… forma parte do eterno retorno, sutilmente, mais dunha maneira “fundamental”. O eterno retorno é o retorno do mesmo, mais a través da diferenza… dito doutra maneira: para que haxa diferenza, ten que haber repetición. Soamente no seo da repetición, do que se conserva, do que permanece, soamente dentro da UNIVOCIDADE DO DEVIR… podemos apreciar, comprender, EXTRAer… unha diferenza, a máis fundamental, a inmediata… dáse nese contexto.
6.
A inversión do platonismo, non é un mero rexeitamento nin unha mera destrución da tradición e do pensamento do ser.
A in-versión do platonismo ten que ser unha de-construción do mesmo, e sabemos que isto é diferente a unha mera destrución, a un mero rexeitamento.
A in-versión do platonismo pasa por cambiar, por virar o foco ao que tende a nosa univocidade: a nosa potencia de pensamento especificamente humana. Trátase de enfocar en vez de cara arriba, cara o ceo, cara abaixo, cara a terra.
Agora ben, isto non significa facer da terra un Deus (nin sequera, en principio Gaia…). Senón que no mesmo xiro, na mesma viraxe, hai outra cousa que tamén cambia. A univocidade que hai que CONSERVAR xa non se refire a unha unidade que EX-ista, a un punto externo, certamente, que se ontifique…
Trátase de enfocar, re-verter esa univocidade cara abaixo, deixar libre, silencioso, sen ídolos o ceo, certamente… mais o que queda abaixo, afirmado non se pode dar senón como diferencial, tránsito proceso. A terra é ese espazo, ese corpo sen órganos que está no proceso de desterritorialización-territorialización….
A terra é unha unidade diferencial, in-tensiva, onde o in-orgánico contén xa en si tódalas formas posteriores e pretéritas, é o máis externo i exterior certamente, soamente ao prezo de ser tamén o máis interior; é dicir, o que posúe unha interioridade máis marcada, máis acusada, o que está marcado máis intimamente pola diferenza, percorrido por liñas que non soamente delimitan espazos, rexións no seu interior, senón que constitúen eses mesmos espazos: liñas é diferenzas que son anteriores aos territorios que delimitan, que os producen e os xeran… e non viceversa.
Esta comprensión, esta constitución da materia, determina incluso a concepción mesma, é o que posibilita o pensamento como tal: o pensamento non é outra cousa que un destes puntos do cosmos, unha máquina sintetizadora, a partir da cal se visualiza, se con-forma o universo, mais sempre relativamente, en in-tensidade, a ese punto, a esa posición, a esa perspectiva.
O mundo, o cosmos, o universo, o in-orgánico… non é igual nin interactúa da mesma maneira para todos, senón que a partir de cada liña de forza, de consciencia (e inconsciencia), de permanencia na diferenza… se forma un mundo e un universo, multi-verso…
Pero por isto mesmo, cómpre para a filosofía, un estudo, profundo (e superficial) da materia, ou mellor, do in-orgánico (“a materia é un erro comparado ao deus dos eléatas”3), pois en verdade, estamos a dicir que o in-orgánico non é o mesmo que a materia.
A materia é máis ben unha consecuencia externa ao proceso do in-orgánico, verdadeira matriz da diferenza. A in-organicidade, como fonte de vida, como vida mesma, como aquilo no que xamais atoparemos o homoxéneo, pois é aquilo que por definición ex-clúe a homoxeneidade… É a esta univocidade irreferenciable, i-localizable… á que nos temos que dedicar, entregar, abrir, dirixir…
7.
Entón o asunto é este: ata o máis baixo, o máis ínfimo, o máis residual e íntimo, o lixo mesmo… está atravesado por unha… diferenza, é diferencial, nada queda fóra, nada se rexeita, nada sobra, todo está incluído nun mesmo proceso de re-organización e re-sistencia… Así si que o noso corazón, con esta sabedoría, pode descansar, verdadeiramente, onde sexa, con esa seguridade de estar, sempre en casa, dentro, latexar in-organicamente…
1 É moi interesante a este respecto o estudio “En los oscuros lugares del saber, peter Kingsley, Atlanta.
2 Concepto Deleuze-Guattari.
3 Niezsche, O gai saber, aforismo 109.