Ter deixado os seus estudos aos 19 anos non impediu a SamuelR. Delany crear unha obra literaria composta por máis de trinta libros e converterse nunha superestrela de culto, que ademais conta cos eloxios da crítica. Como un verdadeiro produto dos sesenta, viviu nunha comuna no East Village neoiorquino, e levou alegremente unha promiscua sexualidade gai (el maila poeta lesbiana Marylin Hacker estiveron casados un tempo até que se divorciaron en 1980), sendo un dos escritores máis galardoados de ciencia ficción, comandando avances sen precedentes na súa evolución. En 1974, publicou Dhalgren, unha novela épica cuxas gráficas e explícitas descricións de relacións homosexuais, polisexuais e sadomasoquistas espantaron a moitos seguidores do xénero, pero cativou a un público maioritario ao alcanzar o millón de copias vendidas.

Nesta ocasión Delany analiza a relación entre sexo e ciencia ficción –dende as primeiras novelas de superheroes até as salvaxes experimentacións dos anos 60 e 70– e explica como nas súas propias obras se reflicte parte da súa lendaria vida sexual.

Scott Westerfeld: Vostede escribiu sobre temas inusuais na ciencia ficción como o sexo anal alieníxena, tolos menage-a-trois, coprofaxia ou pedofilia… Son reflexos das súas propias experiencias sexuais?

Samuel Delany: Son un homosexual que rolda os 60. Iso quere dicir que vivín os primeiros 27 anos da miña vida antes dos acontecementos de Stonewall, e non podo dicir máis que cousas boas do movemento de liberación gai. Non obstante, paradoxalmente, había moitas máis oportunidades para o sexo entre homes antes de Stonewall que posteriormente. Cando comezaba a escribir ciencia ficción e vivía no Lower East Side a principio dos anos sesenta, podía erguerme á mañá, traballar até o mediodía e entón pasear un pouco até a estación da Segunda Avenida, onde nos seus baños podía ter relacións sexuais, digamos que con tres nachos diferentes. Despois comía un sande en Katz, cruzando a rúa Houston, e volvía á casa á unha e cuarto, poñíame a traballar e deixábao a iso das 5. Logo volvía a dar un paseo até Tompkin’s Square, onde nos seus salóns para homes podía ter curtos contactos sexuais, por exemplo con cinco xoves.Volvía a casa a iso das 6 e media. E sobre as 8 e media, outro paseo á ponte de Williamsburg, onde me podía entreter arredor de hora e media ou dúas horas tendo sexo con outros 6 homes.

Un día como hoxe, completei un día de traballo cunha media de 10 horas... Así que se me preguntas que fixen, respondereiche: traballei todo o día. Quero dicir que nin menciono os peiraos, con aquelas orxías que se montaban dende o atardecer até o amencer, coa participación de máis dun centenar de homes (300 ou 400 se era durante as fins de semana en vacacións), ou os baños ou bares como o mítico Mineshaft. Pero ese foi o tipo de dispoñibilidade sexual coa que crecín dende os 19 até os 28 ou 29 anos.

Casei aos 19 con MarilynHacker.Pero foi moi doado combinar unha satisfactoria vida como homosexual xunto coa convivencia matrimonial, xa que a miña dona era consciente de que eu era homosexual. Mentres a miña actividade gai non interferiu nos asuntos domésticos non houbo ningún problema.A cousa rematou debido á dispoñibilidade –eu percibía que nos límites de Nova York conseguir sempre que o desexaba o encontro con outro home non superaba os 20 minutos.

JC: É curioso que vostede se dedicase á ciencia ficción, un xénero que historicamente falando tivo raíces na represión da sexualidade. A ciencia ficción converteuse plenamente en xénero nos anos 20 e 30, coa chegada das novelas pulp. Estas estaban claramente divididas entre Amazing Science Tales ( Contos de Ciencia Fantástica ) e True Detective (de temática máis policial ou detectivesca). Como pasan estes personaxes a involucrarse en tramas de sexo e sangue, sen perder parte da súa candidez?

SD: Moitos dos grandes dentro da ciencia ficción, como o editor de Amazing Stories, Hugo Gernsback, víanse a eles mesmos como educadores. Nun principio, a ciencia ficción orientouse cara a unha didáctica que tiña aos nenos como obxectivo. Considerouse, no mellor dos casos, como unha extensión da escola e, no peor, un cumprimento do desexo [wishfulfillment] adolescente.

O heroe destas novelas baratas, aínda que se puidese tratar dun renegado, era alguén que non sentía. Nada de nada, nunca. E para os adolescentes masculinos –atordados ou confusos, xa sexa pola sexualidade ou pola autoridade imperante– este heroe convertíase nun alivio e unha liberación. Nun ámbito onde os sentimentos estaban totalmente controlados, isto era o ceo para os adolescentes. Esta falta de sentimentos no heroe –como Spock da serie Stark Trek é o que lle permite ser un xenio ou disparar igualmente aos malos e/ou aliens sen inmutarse.

Pero o que comezaría sendo un alivio e unha liberación foise tornando unha distorsión porque non reflectía o mundo real. Precisamente o que che pode xerar certo pracer é tamén unha restrición. Thomas Mann apuntou que tódalas posicións filosóficas existen para corrixir os abusos da anterior, situándose no seu extremo.Poderías escribir un razoábel argumento no que un alien como Spock viaxa polo espazo do desexo e se atopa con personaxes característicos da ciencia ficción pero con trazos explicitamente eróticos –dende o Chicco da miña propia novela Dhalgren, ao personaxe gai Zhang da extraordinaria novela de MaureenF. McHue China Mountain Zhang, sen mencionar a ambigüidade da relaciónKirk/Spock en Star Trek.


SW: Estas ficcións que
procuran unha conexión sexual entre personaxes, están sen dúbida no outro extremo da lóxica alien, non?

SD: Si, as ficcións deste tipo, escritas polos fans de Star Trek, son pornografía gai sobre a relación entre os personaxes de Kirk e o Dr. Spock, e como os demais membros da tripulación se xactan diso.

SW: Ou os relativamente novos Mulder/Scully ou Mulder/Skinner da serie Expediente X, tamén hipercompetentes personaxes que rara vez mostran o seu lado emocional. A pesar de que a audiencia habitual da ciencia ficción son adolescentes varóns, estas sagas alternativas de ficcións ocultas adoitan estar escritas e consumidas por mulleres, non?

SD:Efectivamente, son mulleres heterosexuais e creo que se apela a elas o mesmo que se apela aos homes hetero coas imaxes lésbicas nos anuncios publicitarios. Eu sempre dixen que se homosexuais e lesbianas non existisen, os homes e mulleres hetero os terían creado.

SW: Polo tanto, as emocións sen sexo das novelas dos anos 30 personifican o período de celibato na ciencia ficción. Como chegará á súa fin?

SD: Tomemos The World Well Lost, escrito por Theodore Sturgeon en 1950. Dousaliens amantes chegan ao planeta Terra, e un é máis grande que o outro, e todo o mundo asume que son home e muller. A historia cóntase dende o punto de vista dos dous gardas de seguridade que protexen a súa nave, ámbolos dous moi bos amigos. Finalmente, os gardas descobren que os estranxeiros son homes, e de feito homosexuais. Fuxiron do seu planeta de orixe a causa da homofobia terríbel que reinaba alí. Un dos gardas, o típico macho da Terra anos 50, desgústase polo descubrimento e mostra a súa confusión, suxerindo mesmo matar aos aliens. Pero o outro fálalle diso e, ao final da historia, o primeiro garda vaise durmir aos barracóns, mentres o seu amigo permanece esperto, mirando cara ao outro, e nos damos conta de que esta namorado del.

Lembro telo lido nunha antoloxía cando tiña 14 ou 15 anos, rompendo a chorar polas miñas suposicións. Estaba moi conmovido pola historia, e sen dúbida axudoume a poder falar a través do meu propio traballo dos homosexuais como personaxes históricos en O tempo considerado como unha hélice de pedras semipreciosas. Historicamente, supoño que é como se traballa na ciencia ficción: Empezas usando aliens que pensan o impensábel, e, logo eventualmente, outro escritor, despois de asimilar máis

comodamente a noción anterior, trasládao ao ser humano.

Dentro da ciencia ficción do ano 1970, impresionoume moito The Female Man (O Home Femia) de Joanna Russ. Móstrase en tres retablos a condición feminina: Jeannine, Janet ( a favorita de todos) e Jael: tres mulleres que comparten os mesmos xenes, pero cada unha formuladas en ámbitos completamente diferentes, resumidas na creación de Joanna. É a primeira vez que lembro ter lido algo de ciencia ficción que falase do terror do sexo. Medo ao rexeite, algo do que debe falar a escritura sobre sexo para non se converter en simple cumprimento de desexos [wishfulfillment]. Como o terror se converte nun elemento importante da vida sexual da xente. Ese é o motivo polo que non te achegas a un perfecto estraño e lle dis “oe, es precios@, imos á cama”. Sacar á luz o que te fai vulnerábel. O libro de Russ permitiume enfocar o tema do medo ao rexeitamento en Trouble in Triton e na serie Neveryon, sendo”The TaleofMemoryandDesire” (“O Conto da Memoria e o Desexo”) a miña homenaxe a The Female Man.

SW: Cre vostede que os mundos alternativos na ciencia ficción crean un espazo alternativo de sexualidades?

SD: Creo que é unha cuestión que, mesmo na súa formación, se responde afirmativamente –é dicir, a cuestión recoñece que a sexualidade dun é, de feito, unha parte da súa realidade. O defunto John Preston escribiu un ensaio no que vai a unha función de SM (Sadomasoquismo), e atopa alí a moita da mesma xente que xa viu nas convencións de ciencia ficción. Hai certo tipo de persoa que prefire estar nun ambiente semiótico rico que fale do que desexas, en lugar de estar nun ámbito empobrecido semioticamente falando. No “mundo real”, todo o que se obtén é un pano amarelo para mostrar o que desexas.

SW: Vaites, directamente a xente nin sequera consegue iso. Hai pouco estiven en Norwescon en Seattle, e houbo unha grande exhibición de látex, coiro, ás de fada e utensilios de escravitude entre os sabres e traxes de Klingon.

SD: As convencións de ciencia ficción son lugares que están saturados con signos do que es –ou o que poderías ser. Todo este stuff o que fai é que sexa máis doado expresar o desexo e as conseguintes narrativas que che enmarcan socialmente.

SW: Podes pensar noutro xeito de dicir “rico ámbito semiótico”? Hai xente que se pon nerviosa ao escoitar algo de xerga.

SD: Oh, un pouco de xerga faralles ben. Isto é xustamente do que trata o meu libro Times Square Red, Times Square Blue, a organización dos lugares do desexo. Até hai unha década, os cines porno de Times Square eran espazos que se organizaron en torno á sexualidade gai masculina. A fervenza de símbolos na pantalla dos cines creou un ambiente de sinais sexuais.

Parte disto, creo, é bo. Pero está tamén o feito de que ese non é o xeito no que o mundo está estruturado normalmente. ¿Tes que crear este espazo artificialmente saturado, co fin de facer fronte á sexualidade, ou pódese tratar con ela no mundo real? ¿Podes saír e dicir simplemente: “Teño unha pregunta difícil que facerlle: Realmente gustaríame darlle a volta, quitarlle a gravata e deixarlle pequenos cardeales entre a súa terceira e cuarta vértebra”, e non rematar desfeito se se obtén habitualmente unha resposta negativa?

JC: Pero, idealmente, a convención de ciencia ficción ou o cine porno, ou o alien na ciencia ficción, serve como unha vía para que o estraño sexa un pouco máis familiar –un pouco menos aterrador–, non che parece?

SD: Cando fun á miña primeira convención de ciencia ficción, que foi Worldcon en 1966, xa publicara seis ou sete novelas. Un home novo achegouse a min e díxome: “Vostede escribiu un libro chamado Babel-17?” Díxenlle: “Si, fíxeno”. Díxome, “Que cousas… Que tres persoas se reúnan por primeira vez e se poñan a facelo todos, así, de boas a primeiras… é posíbel?” Díxenlle: “Si”. E el suspirou de alivio, deuse a volta e marchou.

Nese intre pensei, “estou facendo algo ben”. Esta relación entre literatura fantástica e o desexo no mundo real estivo sempre moi presente. O Goblin Market de Christina Rosetti é un libro-poema ao estilo vitoriano sobre dúas irmás que se atopan un montón de froita de fadas. Empórcanse con ela e, a continuación, lámbense unha a outra para limparse. Aparecen frases como: “E ela lambeu e lambeu e lambeu e lambeu e lambeu e lambeu e lambeu”.

SW: O porno fai do amor repetición. Pero ese elemento fantástico prové un espazo para a sexualidade, dado que estamos a falar dun poema publicado na década de 1870. A froita de fadas é unha escusa, como “estaba borracho”.

SD: Si. Iso é o liberador das sexualidades alternativas ou alieníxenas, que son novas e fantásticas.E do mesmo xeito que aquel mozo atopou Babel-17, estou seguro que moitos lectores vitorianos, e outros máis recentes, atoparon este poema e pensaron: “Ajá, calquera cousa é posíbel”.

(Trad. Sao e Sören Hauser)