AMOR A CACHÓN
Drocha Hauser
E canta máis forza facía máis me resistía, máis me doía, pero non
abandonaría simplemente por iso.
Levaba tanto tempo soportando o seu peso abusivo,
os seus golpes, os seus simétricos e constantes golpes,
dolorosos como ningún porque a mocada máis vehemente é a que
cicatriza máis alá da faciana.
E a intensidade é tal que un minuto pode parecer un ano, e por suposto a
lembranza dese instante desaforado superará con creces o tempo da súa
aparencia.
Cotenos como pétalos de rosas amarelas que afunden as miñas costelas até
o berro virulento e o vento entrecortado da túa respiración agresiva
arrefría, e tamén alivia, unha bágoa que foxe meixela abaixo.
E aínda que non sempre derramas o meu sangue despois de cuscubiñar o fin da moratoria non deixo de tremer e de pensar en que o
vas facer cada vez,
probablemente sen querer,
pois sempre te avergoñas a posteriori da túa propia violencia.
Agresividade secreta, a porta pechada. Xa estaba a chorar cando me
chuspiches na cara;
non tes menciña nin emenda, e por iso, ás veces, pecho os ollos e abrázote, meu amor,
esquecéndome que aínda estamos nus.
