AMOR A CACHÓN

Drocha Hauser

E canta máis forza facía máis me resistía, máis me doía, pero non

abandonaría simplemente por iso.

Levaba tanto tempo soportando o seu peso abusivo,

os seus golpes, os seus simétricos e constantes golpes,

dolorosos como ningún porque a mocada máis vehemente é a que

cicatriza máis alá da faciana.

E a intensidade é tal que un minuto pode parecer un ano, e por suposto a

lembranza dese instante desaforado superará con creces o tempo da súa

aparencia.

Cotenos como pétalos de rosas amarelas que afunden as miñas costelas até

o berro virulento e o vento entrecortado da túa respiración agresiva

arrefría, e tamén alivia, unha bágoa que foxe meixela abaixo.

E aínda que non sempre derramas o meu sangue despois de cuscubiñar o fin da moratoria non deixo de tremer e de pensar en que o

vas facer cada vez,

probablemente sen querer,

pois sempre te avergoñas a posteriori da túa propia violencia.

Agresividade secreta, a porta pechada. Xa estaba a chorar cando me

chuspiches na cara;

non tes menciña nin emenda, e por iso, ás veces, pecho os ollos e abrázote, meu amor,

esquecéndome que aínda estamos nus.