Envío sobre claridade e confusión pragmática

É habitual considerar que o proceso de comunicación é, na medida do posible, un intento por realizar un envío por parte dun alguén a outro alguén -nos reservamos de momento a necesidade de dotarlle de características a estes alguén(s)- no que o contido transmitido -información, polo momento- inténtase que sexa o máis claro e preciso posible, por parte do alguén emisor, de tal forma que o alguén receptor poida entendelo -comprendelo, darlle sentido-. A claridade parece ser pois un elemento importante, senón imprescindible, do proceso comunicativo, unha vez que, de feito, xa se realizou unha determinada emisión. Un envío, algo que, por exemplo, dise ou se escribe. Algo -que se manda-. Algo que ademais, suponse que, concorda cunha idea ou un pensamento que se transcribe en palabras -independentemente dunha disputa sobre a preeminencia da linguaxe ou ben do pensamento-. Na medida do posible emitimos mensaxes que concordan con algo que pensamos. Espérase -suponse polo menos- que ese algo teña un significado, estea dotado de algo que significar, faga referencia a algo, opere con algo, úsese para algo, remita a algo. Suponse. Hai unha emisión, calquera, a máis inocente e vulgar -por exemplo, “estou moi contento por verche”-. En principio existe a tentación de atribuírlle unha literalidade significativa, a que sexa, e de feito realízase tal atribución, que se considera que puidera ser obxectiva, válida e validable para toda situación e contexto (e con todo cometeriamos un erro, nada significa nada de modo absoluto).

Ler o artigo completo